Szanowni Państwo,
postanowieniem z dnia 31 maja 2024 r. (sygn. akt I C 1226/23) Sąd Okręgowy w Częstochowie (najprawdopodobniej jako pierwszy sąd w Polsce) skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytania prejudycjalne dotyczące kredytów złotowych oprocentowanych stawką WIBOR zmierzające do rozstrzygnięcia następujących kwestii:
- Czy przepisy dyrektywy Rady 93/13/EWG pozwalają na badanie postanowień umownych dotyczących zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR ?
- Czy zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 93/13/EWG klauzule umowy dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR są sprzeczne z dobrą wiarą oraz skutkują nierównowagą praw i obowiązków stron umowy ze szkodą dla konsumenta z uwagi na niewłaściwe poinformowanie konsumenta odnośnie ryzyka zmiennej stopy procentowej?
- Czy zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 93/13/EWG w przypadku uznania za nieuczciwe postanowienia umownego dotyczącego zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR możliwe jest dalsze funkcjonowanie umowy, w której wysokość oprocentowania kwoty kapitału kredytu będzie się opierała na drugim składniku ustalającym wysokość oprocentowania zawartym w umowie, tj. stałej marży banku?
Powyższe pytania prejudycjalne zostały zarejestrowane w Trybunale pod sygnaturą: C-471/24.
Aktualnie przed polskimi sądami toczy się już ok. 1000 spraw dotyczących wskaźnika referencyjnego WIBOR w umowach kredytowych. Wedle danych przedstawionych przez Związek Banków Polskich, do lipca 2024 roku zapadły 24 wyroki w tego rodzaju sprawach i wszystkie z nich były niekorzystne dla konsumentów. Niemniej jednak, tak jak orzeczenie Trybunału wydane w sprawie Państwa Dziubak
(C-260/18) stało się podstawą do unieważnienia licznych umów kredytu powiązanych z walutą obcą, tak ewentualna prokonsumencka odpowiedź Trybunału na przedstawione pytania może przynieść kredytobiorcom złotowym szansę na unieważnienie lub „odwiborowienie” zawartych przez nich umów kredytu.