Dzień po mikołajkach, 7 grudnia 2023 r. TSUE odpowiedział na cztery pytania prejudycjalne skierowane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie. To kolejne pozytywne orzeczenie dla frankowiczów. Wyrok odnosi się zarówno do umów kredytu denominowanego jak i indeksowanego do kursu CHF. Trybunał orzekł, że art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG należy interpretować prokonsumencko. TSUE podkreślił, że ww. dyrektywa ma na celu ochronę konsumentów i nie może mieć charakteru odstraszającego. W przypadku uznania, że umowa kredytu jest nieważna, ze względu na występowanie klauzul abuzywnych (niedozwolonych), wyrok implikuje dwa niezwykle ważne dla kredytobiorców skutki.
W pierwszej kolejności TSUE uznał, że konsument nie musi składać przed sądem sformalizowanego oświadczenia o skutkach nieważności umowy kredytu. Sąd odsyłający wskazywał, że złożenie takiego oświadczenia może mieć znaczenie dla biegu terminu przedawnienia roszczeń banków o zwrot kapitału lub na bieg terminu przedawnienia roszczeń konsumentów o odsetki. Rozwiązanie przyjęte przez Trybunał odbiera ten argument bankom. Tym samym kredytobiorcy mogą naliczać odsetki od wezwania banku do zapłaty, a nie jak dotychczas od momentu złożenia ww. oświadczenia.
TSUE podkreślił, że sądy krajowe muszą z urzędu badać nieuczciwy charakter postanowień umownych. Wyłączenie ich stosowania nie może być zawieszone ani uzależnione od spełnienia dodatkowych przesłanek przewidzianych w prawie krajowym lub orzecznictwie.
Trybunał orzekł również, że kredytobiorcy mają prawo do zwrotu pełnej wartości roszczeń,
tj. spłaconych rat i odsetek. Tym samym niedozwolonym jest pomniejszanie żądania konsumenta o równowartość odsetek, które bank otrzymałby, gdyby umowa ta pozostała w mocy. TSUE wskazał, że bank może żądać wyłącznie zwrotu wypłaconego kapitału,
a dochodzenie wynagrodzenia za korzystanie z kapitału jest sprzeczne z długoterminowym celem dyrektywy 93/13/EWG.